Prolog: Deadpool

          Nareszcie udało mi się zabrać porządnie za pisanie. Prolog jest krótki, bo taki miał być, regularne części będą zdecydowanie dłuższe.

***

Po trzech dobach sytuacja wciąż była zła.

Karetki wyły, manewrując pomiędzy gruzami, odgarnianymi przez nieliczne spychacze i jeszcze mniej liczną ekipę Luke’a Cage, która wzięła na siebie zadanie oczyszczenia miasta. Niebo zapełnione było helikopterami; lądowały wszędzie, gdzie tylko się dało, aby przetransportować rannych do szpitali tak oblężonych, że ludzie leżeli na korytarzach, czekając na słaniających się ze zmęczenia lekarzy i chirurgów o spuchniętych nadgarstkach. Na ulicach leżały martwe, puste skorupy Chitauri, z rozwleczonymi przez zdesperowane bezpańskie psy dziwnymi, czarnymi wnętrznościami. Nie miał kto ich zabrać, mimo że zaczęły już śmierdzieć.

W Nowym Jorku panował chaos.

Deadpoola nic to nie obchodziło. Nie był z natury człowiekiem, który przejmował się takimi rzeczami – głównie dlatego, że był całkowicie szalony. Szedł ulicą, którą kilka dni temu spotkała Apokalipsa, mijał wrak samochodu, z jakimś śmierdzącym trupem w środku i myślał z niepokojem o tym, czy przypadkiem nie zamknęli jego ulubionego pubu. Śmierć i inwazja z kosmosu nie robiły na nim wrażenia, w końcu sam był najemnikiem i zabójcą, natomiast brak piwa… tak, to był potężny problem. Wtedy musiałby pójść do miejsca, gdzie nie ma zniżki dla stałego klienta.

Gdy zaszedł jednak do Blackbird’s, swojej ulubionej spelunki, jego niepokoje okazały się bezpodstawne. W lokalu wybita była jedna szyba, był też niemalże całkowicie pusty, ale za barem siedział ten sam co zwykle rosły barman z gęstą, rudą brodą. Deadpool był pewien, że gdzieś w pobliżu baru poukrywał co najmniej kilka sztuk naładowanej broni, tak na wszelki wypadek, ale to również go nie obchodziło. Uśmiechnął się za to wesoło do barmana od progu. Oczywiście, nie było tego widać, ponieważ twarz zakrywała mu tradycyjnie czarno-czerwona maska, jednak i tak szczerzył zęby radośnie.

Barman zauważył go niemalże natychmiast.

- Wade. Siadaj. A już myślałem, że ci coś upitoliło łeb, człowieku.

Deadpool tylko prychnął, siadając przy barze. Owszem, gdy tylko zaczęła się ta cała masakra, na głowę spadł mu gruz ze zwalonego wieżowca, ale zdołał się po wszystkim pozbierać do kupy, chociaż głowa nadal go trochę bolała. Nie chciał jednak o tym myśleć, zamówił więc najpopularniejszy drink w lokalu – To Co Zawsze i rozsiadł się wygodnie, słuchając jednym uchem brzęczącego nad barem telewizora, a drugim grupki siedzących kilka metrów za nim mężczyzn. Wszyscy nadawali o tym samym, co go wcale nie zdziwiło. Pił jednak spokojnie, nie myśląc o niczym szczególnym – była to jego specjalna umiejętność, jakby supermoc, lepsza nawet od bycia praktycznie nieśmiertelnym – i dopiero po kilku minutach ocknął się i zaczął ponownie zwracać uwagę na otoczenie. Mężczyźni za nim nadal namiętnie spekulowali o przyczynach masakry. Wydawało się, że jego ten temat także nie ominie.

Nie mylił się, ponieważ barman, widząc że znowu kontaktuje z rzeczywistością, podsunął mu kolejnego drinka („Na koszt firmy”). Deadpool wiedział, co to oznacza.

- Wade – zaczął rudobrody. – Wiem generalnie, kim jesteś, bo nie bardzo to ukrywasz, a już w ogóle nie po pijaku. Mam to gdzieś. Serio, człowieku, mam to gdzieś. Ale jeśli możesz wytłumaczyć, co tu, do kurwy nędzy, się stało…

Najemnik wzruszył ramionami. W tym akurat wypadku wiedział dokładnie to samo, co wszyscy. Coś – kosmici, mutanci, inne cholerstwo – spadło na Nowy Jork z nieba i rozwaliło połowę Manhattanu, po czym znikło, zostawiając tysiące ludzi umierających na ulicach wśród ruin wieżowców. Tyle było pewne. Oczywiście, krążyły przeróżne dodatkowe historie – o bombie atomowej, którą rząd podobno miał zamiar spuścić na obywateli, o bohaterach walczących z inwazją (w to akurat Deadpool wierzył – znał kilku bohaterów i to było bardzo w ich stylu), o udziale mutantów w całym wydarzeniu, o testach broni biologicznej… Znane było jedynie stanowisko rządu, które można było streścić w jednym zdaniu: to nie nasza wina, winni zostaną ukarani.

Pytanie tylko, jacy winni. Deadpool poczuł cień zainteresowania.

- Dawaj kolejnego drinka, Boris. Serio, nie mam pojęcia, co się stało, jak matkę kocham. Człowiek wstaje rano, idzie odgrzać sobie pizzę w mikrofali, a tu mu przez okno wpada jakiś mutas, bez obrazy dla mutasów. Ubiłem cholerę, bo co mi będzie takie śniadanie przerywać, zresztą na początku myślałem, że to prezent dla mnie, wiesz, naraziłem się kilku bez poczucia humoru. Ale potem słyszę wrzaski, wybuchy jak na poligonie, więc wyglądam, a tam masakra. Ale jak wyszedłem, to nie dużo to pamiętam. Sorry, w łeb mnie trafiło, wiesz, jak to jest. O, daj jeszcze drina – dodał, widząc że barman nie jest zadowolony z odpowiedzi. Postanowił go zagadać, może wtedy mu się pomieszają rachunki.

- A jeśli chodzi o to, co gadają w tym pudle – wskazał palcem na telewizor – to ja nie wierzyłbym rządowym, niezależnie od tego, co akurat plotą. Na kogo chcą to zwalić?

- W ciągu ostatniej godziny? Głównie na Starka. Ale nie dziwiłbym się, gdyby coś w tym było. – Boris nalał kolejną szklankę. – Nigdy nie lubiłem tego lalusiowatego chujka. Najpierw posyłał bomby na Afgańczyków, potem nagle podobno dostał iluminacji i stał się obrońcą biednych i uciśnionych. Akurat. Zawsze się zastanawiałem, jaki ma w tym interes, prócz zwalania sobie przy wyszukiwaniu własnego nazwiska w sieci…

Deadpool zarechotał. Po wtłoczeniu w siebie odpowiedniej ilości alkoholu gadki Borisa naprawdę stawały się śmieszne.

- …a tak w ogóle mam nadzieję, że mi interesu nie zamkną. Żałoba jest. Mnie tam to wsio rybka, najbliższą rodzinę mam w Seattle… Zapytałbym się, co u twojej rodziny, ale wydaje mi się, że nadal są tak samo martwi jak tydzień temu.

To akurat Deadpoolowi się nie spodobało.

- Hej, wara od mojej rodziny, dobra? – uniósł głos, jednak tylko na chwilę. Pod wpływem alkoholu stawał się trochę mniej gadatliwy niż zwykle… chociaż i tak ból głowy odebrał mu ochotę na popisy krasomówcze. – I tak zapewne okaże się, że to wina mutantów.

- O, teraz nagle ich nie lubisz?

- Ja? Nieee… Nic do nich nie mam, ale wiesz, na nich jest zwalane ostatnio wszystko. Tornado? Wina mutantów. Zamieszki? Wina mutantów. Obrabowano jubilera? Wina mutantów. Senator wszedł w gówienko? Wina mutantów. Morderstwo Richardsa? To akurat zwalają na mnie, ale gdyby nie zwalali, to byłaby wina mutantów – stwierdził Deadpool z przekonaniem. On sam nic do mutantów nie miał, zresztą sam nie był do końca normalny, a w takiej sytuacji trudno czepiać się innych. Jednakże musiał przyznać, że te walające się tu i ówdzie trupy wyglądały… no, bardzo mutancio. I wiedział, że żadne rozsądne słowa Hanka McCoya nie przekonają tych, którzy wbili sobie do głowy, że to właśnie mutanci chcieli zniszczyć Nowy Jork.

Telewizor nagle umilkł. Była to minuta ciszy ku czci ofiar. Deadpool milczał, chociaż w jego wypadku nie było to łatwe zadanie. Boris natomiast chyba w ogóle nie poczuł powagi chwili, ponieważ kontynuował dywagacje.

- Kosmici to też całkiem wygodna wymówka. I ta bomba… Niby kasują wszystko, gdzie ją widać, ale w Internecie i tak roi się od filmów. Cholera wie, czy to prawda, a nie jakieś manipulacje zrobione przez tępe dzieciaki, ale… kojarzysz Roya? On mówi, że mu coś świsnęło…

- Na podwórku apokalipsa, a jemu coś świsnęło? A to ci numer, naprawdę… – zaśmiał się Deadpool, ale urwał widząc minę barmana.

- Wade. Uważasz, że rząd… byłby w stanie zrzucić na nas coś takiego? Na dziesięć milionów ludzi?

Deadpool miał sporo do czynienia z politykami, chociaż trzeba było przyznać, że głównie przez krótki okres.

- Wiesz? – stwierdził tonem autorytetu. – Bez problemu mogę sobie coś takiego wyobrazić. I mogę ci powiedzieć jeszcze jedną prawdę… za kolejną szklankę, rzecz jasna. Może to wszystko ukartował rząd, diabli wiedzą, z jakiego powodu. Może to obcy. Ale gdy ludzie przestaną płakać, będą oczekiwali winnych. A wersja z kosmitami nie daje nam nikogo, na kogo można by to zwalić. Wydaje więc mi się, że winny będzie ten, kto naszej kochanej władzy najbardziej podpadł… albo kto akurat znalazł się w pobliżu. A wtedy niech go wszystkie siły nadprzyrodzone bronią, bo ci wszyscy ludzie, którzy teraz opłakują swoich zmarłych, będą chcieli wymierzyć sprawiedliwość.

Atmosfera w pubie stała nagle się bardzo napięta, a Deadpool zorientował się, że rozmawiający, skądinąd na ten sam temat mężczyźni słuchają tego, co mówi. Boris natomiast zabrał od niego kolejną szklankę.

- Chyba zwijam interes. Nagle to miejsce nie stało się zbyt ciekawe, prawda? Przekażę temu, kto tu przyjdzie za mnie, aby stawiał ci na mój koszt.

- Dzięki, Boris. A tak nawiasem… w którą wersję ty wierzysz? W kosmitów? Atak terrorystyczny?

- Ja wierzę, że gdy jakieś czarne skurwysyństwo chce ci odkroić łeb, nie powinieneś pytać się, kto je wysyła, przynajmniej dopóki nie wyprujesz mu flaków.

- Mądra myśl. Ale ja bym się chętnie dowiedział, o co tu właściwie chodzi.

Barman zawahał się, ale w końcu podsunął mu pod nos kolejną szklankę z trunkiem.

- A to, jeśli obiecasz, że jeśli znajdziesz winnego, spuścisz mu takie manto, że już nigdy nie pomyśli o próbach zniszczenia czegokolwiek.

- Zazwyczaj mam inną stawkę, ale dla ciebie… czuję się zobligowany. Naprawdę zobligowany, Boris.